کنجدSesame

خصوصیات گیاهشناسی

کنجد با نام علمی سساموم ایندیکوم گیاهی است یک ساله از تیره کنجد و دیپلوئید که به صورت بوته ای استوار رشد می کند.

طول دوره رشد کنجد از 3 تا 6 ماه متغییر بوده و غالباً 100 تا 120 روز است.

کنجد سیستم ریشه ای مستقیم، قوی و گسترده ای دارد که قادر است در خاک های نفوذ پذیر، گرم و مرطوب تا عمق 2 متری نفوذ کند. عمق توسعه ریشه در شرایط کشت آبی غالباً کمتر از یک متر است و قسمت اعظم توسعه ریشه تا عمق 60 سانتی متری مشاهده می شود.

ساقه کنجد دارای مواد لزج(موسیلاژ) بوده و آبدار است. رنگ ساقه از سبز روشن تا ارغوانی متغییر بوده و غالباً سبز تیره است.

برگ های پایینی بوته عیرض و اغلب دندانه دار است و دارای بریدگی های کم وبیش زیاد می باشد. با پیشروی به سمت فوقانی ساقه، از میزان بریدگی برگ ها به شدت کاسته شده و برگ ها باریکتر و نوک تیز می باشند.

گلهای زنگوله مانند کنجد به طول 3 تا 4 سانتی متر در زاویه داخلی برگ ها به ظهور می رسند. تشکیل گلها حدود 1.5 تا 2.5 ماه بعد از سبز شدن از ناحیه پایینی بوته آغاز شده و به طرف بالا ادامه می یابند. بالا ترین گره های ساقه به گل تبدیل نمی گردند . بدین لحاظ گیاه رشد نا محدود است.  در هر گل 4 پرچم وجود دارد که دو به دو بهم متصل می باشند. یک جفت کوتاهتر از جفت دیگر است. تخمدان زبرین بوده و از 2، 4، 8و 12 برچه تشکیل شده است. اتصال هر دو برچه با یکدیگر شدید بوده و هنگام رسیدگی و خشک شدن به صورت جفت از سایرین جدا می شوند. گل ها معمولا خودگشن می باشد.

میوه کنجد به صورت کپسولی است چهارگوش با راس کوتاه مثلثی، کرکدار و شیارهای عمیق طولی .

کاشت، داشت و برداشت

در صورت وجود بافت های سبک تا متوسط با ساختمان معقول و عدم آب ایستادگی و یا تحت شرایط آبیاری بارانی، کنجد به صورت مسطح کاشته می شود. در صورت وجود بافت نیمه سنگین و یا احتمال اب ایستادگی لازم است کنجد به فرم جوی وپشته کاشته گردد.

کاشت در زمین مسطح ممکن است با استفاده از ردیف کار غالت ریز دانه (دریل گندم) بعمل اید.

تولید هر تن دانه کنجد به 45 تا 55 کیلوگرم نیتروژن، 14 تا 15 کیلوگرم فسفر و 55 تا65 کیلوگرم پتاسیم نیاز دارد.

کنجد پس از سبز شدن و در مرحله گیاهچه و گل دهی و دانه بندی به تنش رطوبتی حساس است.

در زاعت سنتی، بوته ها را بادست از خاک های دارای بافت سبک بیرون می کشند و در خاک های دارای بافت متوسط تا نیمه سنگین با داس و از نزدیکی سطح خاک درو می کند. در زراعت نیمه مکانیزه، بوته ها را در مرحله شروع رسیدگی فیزیولوژیکی با دروگر از نزدیکی سطح زمین می برندو به خرمن جا منتقل می کنند.

Botanical characteristics

Sesame is an annual plant with the scientific name Ssamvm Ayndykvm dark sesame and diploid plant that grows strong.

Sesame growing period varies from 3 to 6 months, and usually 100 to 120 days.

Direct sesame root system, which is capable of robust and wide-permeable soils, warm and moist to a depth of 2 meters to penetrate. Depth development of roots in irrigated conditions are often less than one meter, with the majority of the roots to a depth of 60 cm can be seen.

Sesame stem has a slimy substance (mucilage) and juicy. Purple stem color varies from light green to dark green and often.

Yrz lower plant leaves, and often has jagged cuts almost too much. By advancing to the top of the stem, the leaves are cut rates sharply reduced and the leaves are narrower and taper.

Sesame bell-shaped flowers 3 to 4 cm in length at the inner angle of the leaves appear. Flowers formed about 1.5 to 2.5 months after emergence from the lower plant started and continued upward. Most nodes are not grabbed high shoots. Therefore, plant growth is unlimited. In each scored four flags that are mutually connected. One pair is shorter than the other pair. Ovarian raised from 2, 4, 8 and 12 carpel is formed. Both acute and connect with each carpel when handling and drying in pairs separated from others. The flowers are normally self pollinated.

Sesame Fruit is a capsule atop a short rectangular, triangular, hairy and deep longitudinal grooves.

Planting and harvesting

If there is a light to medium texture, with reasonable structure and lack of water or stand under sprinkler irrigation, is planted sesame flat. If there is a heavy texture or standing water is likely to be planted sesame Vpshth Search Form.

Planting on flat ground may work with rows of fine-grained cereals (wheat sowing) taken.

Produce one ton of sesame seeds 45 to 55 kg nitrogen, 14 kg phosphorus and 15 kg potassium needs 55 to 65.

Sesame after emergence and seedling stage and flowering and seed formation is sensitive to moisture stress.

In traditional Zat, plant your hands and pull out of the soil with coarse texture soils with medium to heavy textured soils near the surface with a sickle and a scythe. The semi-mechanized agriculture, harvester plant in the beginning stage of maturity at harvest anywhere near the ground, facing the pass.

آفتابگردان

خصوصیات گیاهی  آفتابگردان

آفتابگردان دارای ریشه راست و توسعه یافته ای است. رشد ریشه تا مرحله رویت طبق سریع است. پس از آن، از سرعت رشد ریشه کاسته می شود و در پایان گرده افشانی متوقف می گردد.

آفتابگردان دارای ساقه ی بلند، ضخیم، خشن و کرک دار است.

ساقه در ناحیه پایینی بوته گرد است که به تدریج و به سمت بالا زاویه دار می شود، به طوری که در روی نیمه فوقانی ساقه شیاهاری طولی کم عمقی مشاهده می شود. بوته معمولا فاقد انشعاب است.

برگ های بزرگ، کرک دار و قلبی شکل آفتابگردان دارای حاشیه مضرس و دمبرگ بلند بوده و غالبا 10 تا 30 سانتی متر طول و 5 تا 20 سانتی متر عرض دارند. برگ های پایینی به صورت متقابل و برگ های فوقانی به صورت متناوب بر روی ساقه توزیع شده اند. تبدیل آرایش متقابل به صورت تدریجی انجام می شود

گل آذین آفتابگردان به صورت طبق و شامل یک نهنج بزرگ است که ممکن است در مرحله رسیدکی به حالت محدب، مقعر و یا مسطح مشاهده شود. در حاشیه نهنج ، براکته هایی مشاهده می شوند که برگ های تغییر شکل یافته اند. در هر طبق تا 4000 هزار گل مشاهده می شود که به صورت مارپیچ آرایش یافته اند. مان گل ها روی مارپیچ به نحوی است که به نظر می رسدگل های زایا بر روی کمانهایی که از مرکز طبق می گذرند توزیع شده اند.

گلهای حلقه خارجی طبق عقیم هستند، ولی هر یک دارای 5 گلبرگ طویل با رنگ زرد طلایی می باشد. چون گلبرگها به شکل زبانهای طویلی می باشند، به این گلها، گلهای زبانه ای گویند. گلهای زبانه ای در ناحیه قاعده به صورت لوله در می ایند. این گلها نقش جذب کننده حشرات را دارند. گلهای حلقه های داخلی طبق زایا بوده و به آنها گلهای لوله ای گویند. هر گل لوله ای شامل یک جام لوله ای شکل کوتاه به رنگ قهوه ای یا ارغوانی می باشد که از پنج گلبرگ تشکیل شده است. در هر گل، پنج پرچم به هم پیوسته دیده می شود که لوله ای را تشکیل می دهند.

لقاح به دلیل اینکه پرچم ها زود تر بلوغ می یابند از نوع دگرگشنی می باشد.

میوه آفتابگردان از نوع فندقه است و شامل یک دانه حقیقی با پوسته نازک و فربر ناشکوفا می باشد که در اینجا با دانه مترادف گرفته می شود.

روش کاشت

آفتابگردان را معمولا در روش آبیاری سطحی به صورت جوی و پشته می کارند. کاشت معمولا با استفاده از ردیف کار گیاهان وجینی انجام می گیرد. عمق کاشت بذر به بافت خاک بستگی دارد و از 3 تا 5 سانتی متر تغییر می یابد.

فاصله ردیف کاشت 60 سانتی متر و تراکم بوته 8 تا 10 بوته در متر مربع برای کاشت آفتابگردان در اصفهان  توصیه گردید. بطور کلی فاصله ردیف های کاشت 60 تا 75 سانتی متر . فاصله ی بین بوته ها در روی ردیف کاشت 15 تا 25 سانتی متر برای کشت آفتابگردان مناسب می باشد.

از رمان کاشت تا استقرار بوته ها( مرحله 2 تا 4 برگی)، آبیاری باید بر اساس بافت خاک، اقلیم و تاریخ کاشت، هر 5 تا 10 روز یک بار انجام پذیرد. آبیاری های بعدی تا ظهور اولین آثار رویت طبق هنگامی به عمل می آید که پتانسیل آب در خاک به حدود 1- تا 2- اتمسفر رسیده و یا حدود 60 تا 65 درصد رطوبت قابل استفاده مصرف شده باشد.

آفتابگردان در اوایل دوران رشد گسترش محدودی داشته و توان رقابتی کمی با علفهای هرز دارد. لذا باید در برابر علفهای هرز بطور کامل حمایت شود.. بخشی از کنترل علفهای هرز طی دوران سبز شدن محصول پدیدار گردند، می توان از دندانه سبک انگشتی یا چنگک استفاده نمود و علف های هرز تازه شبز شده را کنترل نمود.

برای برداشت با دست از داس دارای تیغه کوتاه استفاده می کنند. در صورتی که ارتفاع بوته ها زیاد باشد، کارگران بر تریلری که در امتداد ردیف های کاشت حرکت می کند، سوار می شوند. کارگران طبق ها را با دست بریده و جمع آوری می کنند.

برای برداشت مکانیزه از کمباین گندم یا ذرت استفاده می شود.

منبع. گیاهان صنعتی، خواجه پور. م، اصفهان:جهاددانشگاهی، 1383

عوامل اقلیمی

عوامل اقلیمی که در رشد گیاه دخیل می باشند عبارت اند از:

1.      نور

2.      دما

3.      باران

4.      رطوبت نسبی

5.      باد

توجه به نوع، تاریخ سبز شدن، گل دهی و رسیدن بذر گیاهان بومی یک منطقه اطلاعات دقیقی در رابطه با اقلیم رشد آنها به ما می دهد!

نور: طول روز و شدت نور دو خصوصیت مهم نور در رابطه با اقلیم می باشد. روند و میزان تغییرات طول روز بر عکس العمل گیاهان به طول روز شدیداٌ تاثیر می گذارد.

در انتخاب ارقام مختلف باید به نیاز آنها به طول روز توجه زیادی شود چون در بسیاری از موارد، تفاوت در عکس العمل ارقام مختلف یک گونه به طول روز بیش از تفاوت بین گونه های گیاهی است.

گیاهان از لحاظ طول روز :

گیاهان روز بلند : این گیاهان را در عرض های بالای جغرافیایی می کارند چون در این مناطق طول روز بلند می باشد. اگر بخواهیم از ارقام روز بلند در عرض های پایین استفاده کنیم باید از مواردی مورد مصرف قرار داد که نسبت به طول روز بی تفاوت باشد.

گیاهان روز کوتاه: این گیاهان را در عرض های پایین جغرافیایی می کارند چون در این مناطق طول روز کوتاه است.

اگر بخواهیم از ارقام روز کوتاه استفاده کنیم باید از مواردی استفاده کنیم که نسبت به طول روز بی تفاوت باشد.

!!!!! شایان ذکر است که گیاهان روز بلند به  روز بلند حساس و روز بلند بی تفاوت تقسیم می شوند که این در مورد گیاهان روز کوتاه نیز صادق است!!!!!!!!!!

! چنانچه نیاز گیاه به طول روز تامین نشود، زمان گل دهی کوتاه می شود یا به تاخیر می افتد، مراحل رشد حساس گیاه با شرایط نامساعد ، مثل: خشکی، بارندگی و یا حشرات و بیماری ها برخود نماید و عملکرد محصول شدیداً افت نماید.

عدم تامین نیاز به طول روز باعث زیادی یا کاهش طول دوره ی رویشی گیاه می شود. اما در این مورد هدف کشت را نیز باید مد نظر قرار داد، اگر قصد ما تولید علوفه باشد زیادی رشد رویشی به نفع ماست.

بعضی از گیاهان آفتاب دوست بوده و به نور شدیی برای رشد خود نیاز دارند مثل: نیشکر و آفتاب گردان.

بعضی از گیاهان تحمل سایه را داشته( مانند انواع لوبیا ها) و کیفیت آنها در نور کم زیاد می شودمثل نوعی توتون سیگار برگ.

تکمیل چرخه ی حیاتی هر رقم به تجمع مقدار نسبتاٌ معینی حرارت بستگی دارد.

بعضی از گیاهان مانند ارقام پاییزه ی گندم و چغندر بذری برای عکس العمل به طول روز، به بهاره ساز ی به عنوان پیش نیاز محتاج می باشند.پس از وقوع یک دوره سرما طی فصل رشد این گیاهان برای گل دهی و تولید دانه ضرورت دارد.

اثرات هوا و باران:

هوای مرطوب بر طول مؤثر رشد می افزاید و از تغییرات حرارتی شبانه روزی و خسارت های ناشی از ان می کاهد.

اما! هوای مرطوب ابعث توسعه ی بیماری ها می شود.

گیاهان c₄ به نور شدید نیاز دارند.

وجود هوای ابری و کم نور طی دوران رشد برای فتوسنتز بسیار از گیاهان  نامساعد می باشد.

هوای بارانی گرده افشانی را برای گیاهان دگر گشن مختل می کند. هوای بارانی زمان گرده افشانی موجب تورم و ترکیدن دانه ی گرده بعضی از گیاهان می شود.

از طرفی خشکی شدید هوا باعث مرگ سریع داه گرده می شود و برای گیاهان دگر گشن مضر است.

باد:

در مواردی که باد خشک می وزد باید از گیاهان مقاوم به خشکی و گیاهان مقاوم به خوابیدگی استفاده کرد.

در مواردی باد میتوند موجب ریزش دانه های شود و از این جهت به ما خسارت وارد کند.

خاک :

خاک های نواحی بارانی اسیدی اند و برای کاشت گیاهانی مانند: پنبه، گندم، یولاف، ذرت، برنج، خلر و سیب زمینی مناسب اند.

خاک های نواحی خشک قلیایی اند و برای کاشت گیاهانی مانند: بقولات، چغندر قند و یونجه مناسب اند.

خاک های سبک فقیرند و به کود نیتروزن بیشتری نیاز دارند.

اراضی خاک سنگین  و یا دارای خاک ریز برای کشت سیب زمینی  یا چغندر قند مناسب نمی باشند.

اراضی رسی به شدت سله می بندد و برای کشت یونجه که بذر دانه ریز دارد مناسب نیست زیرا سله رشد بذر را با مشکل روبه رو می کند.

اراضی شنی به دلیل پایین بودن ظرفیت ان برای نگهداری آب، برای گیاهان قاوم به خشکی مناسب نمی باشند.

برای کشت گیاهنی که نیاز به محیط های غرقابی دارند مثل برنج، بهتر است از خاک های رسی استفاده کردف زیرا این خاک ها ظرفیت نگهداری آب بیشترو سرعت آبگذاری پایین تری دارند.

خاک های کم عمق ذخیره ی رطوبتی کمی دارند و لازم است با فواصل کوتاهی آبیاری شوند. دفعات آبیاری به طریق سطحی سبب افزایش تلفات آب  و فواصل کم بین آبیاری ها موجب بروز مشکلات تهویه در خاک می شود. برای کاهش این مشکلات بهتر است در اراضی کم عمق از آبیاری بارانی به جای آبیاری سطحی استفاده کرد.

وجین و سله شکنی

وجین و سله شکنی

از بین بردن علف های هرز با استفاده از وسایل مکانیکی را وجین گویند.

وجین در مورد گیاهانی که با نراکم کم کاشته می شوند و رشد رویشی کمی دارندضروری است، زیرا این  گیاهان قدرت رقابت با علف های هرز را نداشته و در صورت عدم کنترل افت شدیدی می کنند. مانند: ذرت ، سیب زمینی، توتون ، چغندرقند، پنبه،...

معمولا وجین و سله شکنی بطور همزمان با یک وسیله صورت می گیرد.

گیاهانی که به صورت متراکم کاشته می شوند( گندم، جو، یونجه، شبدر،...) قدرت رقابت با علف های هرز را دارند. (البته در صورتی که به میزان کافی رشد کرده باشند)

سله: لایه ی سختو متراکمی است که در خاک های سنگین تا نیمه سنگین و تحت فشار آب تشکیل می شود.

تخریب ساختمان خاک در اثر خاک ورزی در وضعیت خشک یا خیس بودن خاک بر حساسیت خاک نسبت به عوامل مولد سله می افزاید.

عوامل تشدید سله: تر و خشک شدن متوالی خاک، کمبود ماده ی آلی، جایگزین شدن کلسیم توسط سدیم و زیادی رس های منبسط شونده.

مضرات سله: رشد گیاه در زیر سله با نقصان روبرو می شود. در مواردی که دانه کوچک باشد شاید بتواند به راحتی از ما بین شکاف های سله بیرون بیاید ولی در حالتی که بذر حجیم باشدامکان دارد رشد با نقصان روبه رو شود و لپه ها ما بین سله باقی بماند و در اثر تدوام رشد محور زیر لپه، قطع می شوند.

سله نفوذ پذیری خاک را نسبت به هوا و آب کم می کند. شرایط مناسب برای فرسایش را ایجاد می کند . باعث اشکال در آبیاری می شود. تهویه ی خاک را محدود می کند.

در حالتی که بذر اپی جیل است( برون خاکی) باشد اگر تراکم آن بالا باشد به شکستن مقاومت سله کمک می کند. در واقع در چنین حالتی که تراکم را بالا می گیرند هزینه زیاد می شود.

بعضی از کشاورزان با میخ سوراخ ایجاد می کنند و بذر تازه جوانه زده را در ته سوراخ قرار می دهند و تا زمان سبز شدن کامل بوته ها، آبیاری نمی کنند.

سله مرطوب مقاومت فیزیکی کمی دارد. سله را با آبیاری نزدیک، مرطوب و نرم کرد. اما این کار خوب نیست چون خاک سرد می شود و رشد به تاخیر می افتد و در تهویه محدودیت ایجاد می شود.

مهم ترین راه مبارزه با سله افزایش ماده ی آلی خاک و بهبود ساختمان خاک است. خاکدانه هایی که دارای ماده ی آلی زیادی هستند پایدار بوده، مقاومت زیادی در مقابل فشار آب دارند و متلاشی نمی شوند.

در صورت پیدایش سله لازم لست سله شکنی صورت گیرد در این حالت زمانی این عمل را انجام می دهند که خاک به صورت خشک باشد تا از اتلاف رطوبت خاک جلوگیری شود. در واقع سله که شکاف می خورد رطوبت اعماق نیز تلف می شود. سله علاوه بر اینموجب بهبود ساختمان خاک هم می شود( در خاک های رسی، خاک هایی که فاقد ساختمان اند سله موجب افزایش نفوذ پذیری می شودو تبخیر از خاک را طی مدت ، در سه بار آبیاری کاهش می دهد.

در نواحی پر باران، چه در کشت دیم و چه در کشت آبی، لازم است خاک را به دفعات زیاد سله شکنی کرد . این عمل امکان نفوذ آب باران را به داخل خاک بوجود می آورد؛ از فرسایش جلوگیری می کند و با پیشگیی از تبخیر؛ سبب حفط رطوبت ذخیره شده در خاک می شود.

وجین

حذف علف های هرز را وجین گویند.

نکته: در حالتی که زمین را با ابزار دستی وجین می کنیم، کشیدن بوته ها موجب ابز شدن و شکافتن و سله شکنی خاک می شود.

عملیات وجین و سله شکنی ممکن است در زمان های زیر صورت گیرد:

1. قبل از کاشت: در حالتی که بعد از عملیات خاک ورزی و تهیه بستر باران های شدید ببارد خاک سله ببندد و یا علف هرز شدید روئیده باشد. برای وجین و سله شکنی زمین های مسطح از دیسک سبک، دندانه، چنگک گردان و انواع کولتیواتور استفاده می کنند که به طور سطحی خاک شکسته می شود.

2. در مرحله ی سبز شدن: اگر بعد از کاشت باران ببارد و یا آبیاری صورت بگیرد که سبب سله بستن خاک شود، سبز شدن محصول با مشکل روبه ور می شود. این عمل در مورد محصولات هیپوجیل( مثل: ذرت، آفتاب گردان، گلرنگ، پنبه، بادام زمینی و سیب زمینی) امکان پذیر است ، چون ساقه چه آنها انعطاف کافی داشته و غیر شکننده است.

زمان دقیق عمل به نوع محصولف ضخامت سله، رطوبت خا ک و وسیله ی مورد استفاده بستگی دارد.

برای کاهش آسیب به محصول و اثر بخشی لازم است بذر را به صورت عمقی بکارند.

علف هرز اگر بسیار جوان باشد ریشه سطحی دارد و دستگاه دندانه انگشتی خیلی راحت آن را از خاک در می آورد.

در حالتی که ما گیاه را عمیق کاشتیم و علف هرز هم جوان و سطحی است وجود سله باعث تنش محدود در گیاه و تنش شدید در علف هرز می شود که این امر مطلوب است چون در مورد گیاه سا قه جه انعطاف بیشتری پیدا می کند و در برابر ححرکت انگشتی ها کمتر آسیب می بیند و در مورد علف هرز به راحتی نابود می شود.

بهتر است وجین در روز های آفتابی صورت بگیرد.

3. پس از پایان تنک کردن: معمولاٌ بعد از تنک کردن زمین را آبیاری می کنند در صورتی که فرصت کافی برای آبیاری وجود دارد، بهتر است اول زمین را وجین و سله شکنی کنیم و بعد آبیاری کرد.

برس های نایلونی برای کندن علف های هرز جوان از ریشه است و علف هرز کنده شده را در سطح خاک رها می سازد.

4. وجین و سله شکنی قبل از گسترش محصول: غالباٌ قبل از اینکه محصول در زمین گسترش یابد آخرین مرحله ی سله شکنی ار انجام می دهند، چون گسترش محصول حرکت تراکتور و... مشکل میشود.

این مرحله با مرحله  ی دادن کود سرک بپ گیاه همزمان است که هم کود را می دهند و هم وجین وسله شکنی صورت می گیرد.

تنک کردن

تنک کردن

عمل حذف بوته های اضافه را تنک کردن گوییم. 

عواملی که کاشت متراکم را ضروری ساخته و لزوم تنک کردن را پیش می آورد عبارت اند از: 

1. در حالتی که قدرت سبز شدن بذر کم بوده و یا شرایط محیطی( رطوبت و حرارت خاک،  

کیفیت بستر و سایر شرایط کاشت) مطلوب نبوده و احتمال می رود درصد سبز شدن مزرعه   

پایین باشد برای اطمینان تراکم را زیاد می گیرند تا خطر کمبود بوته مرتفع گردد. 

در مواقعی که محصول سبز شده است سله شکنی ممکن است به گیاه آسیب برساند پس در این حالت از وجین برای تراکم مطلوب استفاده می کنیم.

2. بذر به صورت دستپاش بوده یا ماشین ها نمی توانند فاصله های مطلوب را رعایت کنندپس تراکم را زیاد می گیرندو بعد بوته های ضافه را وجین می کنند.

3.بعضی از بذر ها در حقیقت یک میوه ی مرکب یا پلی جرم بوده و از چندین بذر تشکیل شده اند( مثل: چغندرقند). در زمان رشد چند بوته در یک نقطه وجود دارد که برای جلوگیری از رقابت تنک می کنیم.

4. در حالتی بعد از رشد گیاه به علت بیماری ها و یا شرایط نامساعد تعدادی از بوته ها از بین می روند و برای جلوگیری از خسارت وارده تراکم را بالا می گیرند که بعد از گذشت این شرایط تراکم مطلوب باقی بماند.

زمان و روش های تنک کردن

زمان:

تنک کردن را معمولا قبل از مرحله ی 6 برگی( 2تا 4 برگی) انجام می دهند  یعنی زمانی که خطر نقصان بوته کاهش یافته شده باشد که معمولا در مورد گیاهان وجینی مثل چغندرقند، پنبه، آفتاب گردان، ذرت وگیاهانی که با تراکم نسبی کم کاشته می شوند و قدرت ترمیم فضا را دارند صورت می گیرد.

روش:

در حالتی که تراکم بین بوته ها خیلی زیاد است از کشیدن بوته باید خودداری شود چون به بوته های بغلی آسیب می رسد، که در این حالت پایین ترین قسمت مقطع را قطع می کنیم.

اگر فاصله زیاد باشد می توان بوته های اضافه را کشید.

تنک کردن گیاهان دو لپه با قطع قسمت هوایی اززیر گره لپه و یا از سطح خاک انجام می گردد.

در حالت غیر مکانیزه تنک کردن به دو صورت انجام می شود( در صئرتی که دوران خطر نقصان بوته طولانی باشد):

تنک مختصر اولیه: زمانی که بوته ها دو برگی هستند. تقریبا دو برابر بوته های مورد نیاز را در مزرعه باقی می گذارند.

تنک دوم: بعد از رفع کامل خطر انجام می شود و تراکم را به حد مطلوب می رسانند. توسط کاگر یا ماشی صورت می گیرد.

کارگر برای تنک کردن از چاقو، بیلچه یل داس استففاده می کند.

تنک کردن توسط کارگر از کیفیت کافی برخوردار است.

دلیل: بوته های ضعیف بیرون کشیده می شوند، دو بوته در کنار یکدیگر باقی می ماند، به بوته های باقی مانده کتر آسیب می رسد. در کاشت پراکنده و غیر ردیفی هم انجام پذیر است و بالاخره امکان عمل وجین بطور هم زمان با تنک کردن وجود دارد.

عیب تنک کردن با کارگر: هزینه ی بالای آن، طولانی بودن مدت عمل و ضرورت مهارت و دقت کارگر.

در حالت مکانیزه، از ماشین های تنک کننده استفاده می کنند.

معایب این ماشین ها: بوته های با فاصله ی زیاد را تنک می کنند و حالت سانتی متری و یا بودن چند بوته در یک نقطه را نمی توانند تنک کنند.

در حالت مکانیزه با تخمین تعداد بوته ها سعی ب آنست  که به گونه ای بکارند که از وجین استفاده نکنند.

ماشین های تنک کننده:

1.تصادفی                             2.هوشمند           

کار با این دستگاها دقیق نیست و می بایست بعد از اتمام کار ، کارگر زمین را کنترل کند ، چون ممکن است در یک نقطه چند بوته باقی مانده باشد.

آبیاری بعد از وجین لازم است زیرا امکان دارد بعضی از ریشه های بوته ها آسیب دیده باشد.

 منبع:اصول و مبانی زراعت/ خواجه پور

تنک کردن

عمل حذف بوته های اضافه را تنک کردن گوییم.

عواملی که کاشت متراکم را ضروری ساخته و لزوم تنک کردن را پیش می آورد عبارت اند از:

1. در حالتی که قدرت سبز شدن بذر کم بوده و یا شرایط محیطی( رطوبت و حرارت خاک، کیفیت بستر و سایر شرایط کاشت) مطلوب نبوده و احتمال می رود درصد سبز شدن مزرعه پایین باشد برای اطمینان تراکم را زیاد می گیرند تا خطر کمبود بوته مرتفع گردد.

در مواقعی که محصول سبز شده است سله شکنی ممکن است به گیاه آسیب برساند پس در این حالت از وجین برای تراکم مطلوب استفاده می کنیم.

2. بذر به صورت دستپاش بوده یا ماشین ها نمی توانند فاصله های مطلوب را رعایت کنندپس تراکم را زیاد می گیرندو بعد بوته های ضافه را وجین می کنند.

3.بعضی از بذر ها در حقیقت یک میوه ی مرکب یا پلی جرم بوده و از چندین بذر تشکیل شده اند( مثل: چغندرقند). در زمان رشد چند بوته در یک نقطه وجود دارد که برای جلوگیری از رقابت تنک می کنیم.

4. در حالتی بعد از رشد گیاه به علت بیماری ها و یا شرایط نامساعد تعدادی از بوته ها از بین می روند و برای جلوگیری از خسارت وارده تراکم را بالا می گیرند که بعد از گذشت این شرایط تراکم مطلوب باقی بماند.

زمان و روش های تنک کردن

زمان:

تنک کردن را معمولا قبل از مرحله ی 6 برگی( 2تا 4 برگی) انجام می دهند  یعنی زمانی که خطر نقصان بوته کاهش یافته شده باشد که معمولا در مورد گیاهان وجینی مثل چغندرقند، پنبه، آفتاب گردان، ذرت وگیاهانی که با تراکم نسبی کم کاشته می شوند و قدرت ترمیم فضا را دارند صورت می گیرد.

روش:

در حالتی که تراکم بین بوته ها خیلی زیاد است از کشیدن بوته باید خودداری شود چون به بوته های بغلی آسیب می رسد، که در این حالت پایین ترین قسمت مقطع را قطع می کنیم.

اگر فاصله زیاد باشد می توان بوته های اضافه را کشید.

تنک کردن گیاهان دو لپه با قطع قسمت هوایی اززیر گره لپه و یا از سطح خاک انجام می گردد.

در حالت غیر مکانیزه تنک کردن به دو صورت انجام می شود( در صئرتی که دوران خطر نقصان بوته طولانی باشد):

تنک مختصر اولیه: زمانی که بوته ها دو برگی هستند. تقریبا دو برابر بوته های مورد نیاز را در مزرعه باقی می گذارند.

تنک دوم: بعد از رفع کامل خطر انجام می شود و تراکم را به حد مطلوب می رسانند. توسط کاگر یا ماشی صورت می گیرد.

کارگر برای تنک کردن از چاقو، بیلچه یل داس استففاده می کند.

تنک کردن توسط کارگر از کیفیت کافی برخوردار است.

دلیل: بوته های ضعیف بیرون کشیده می شوند، دو بوته در کنار یکدیگر باقی می ماند، به بوته های باقی مانده کتر آسیب می رسد. در کاشت پراکنده و غیر ردیفی هم انجام پذیر است و بالاخره امکان عمل وجین بطور هم زمان با تنک کردن وجود دارد.

عیب تنک کردن با کارگر: هزینه ی بالای آن، طولانی بودن مدت عمل و ضرورت مهارت و دقت کارگر.

در حالت مکانیزه، از ماشین های تنک کننده استفاده می کنند.

معایب این ماشین ها: بوته های با فاصله ی زیاد را تنک می کنند و حالت سانتی متری و یا بودن چند بوته در یک نقطه را نمی توانند تنک کنند.

در حالت مکانیزه با تخمین تعداد بوته ها سعی ب آنست  که به گونه ای بکارند که از وجین استفاده نکنند.

ماشین های تنک کننده:

1.تصادفی                             2.هوشمند           

کار با این دستگاها دقیق نیست و می بایست بعد از اتمام کار ، کارگر زمین را کنترل کند ، چون ممکن است در یک نقطه چند بوته باقی مانده باشد.

آبیاری بعد از وجین لازم است زیرا امکان دارد بعضی از ریشه های بوته ها آسیب دیده باشد.

گیاه نخود فرنگی که به منظور تولید دانه کشت می شود

گیاهان زراعی

گیاهان زراعی

مقدمه:

گیاهان زراعی، گیاهان بوته ای هستند که محصول آنها به یک و یا چند شکل زیر مصرف می گردد:

1)    دانه یا میوه ی آنها به صورت خشک به تغذیه ی انسان و یا دام می رسد.

2)    علوفه ی تازه، سیلو شده و یا خشک آنها د تغذیه ی دام مصرف می شود.

3)    دانه، اندام های هوایی یا زیر زمینی آنها فرایند صنعتی می شوند و محصولات به دست آمده از فرایند صنعتی مورد استفاده ی انسان قرار می گیرد.

4)    برای بهره وری از ترکیبات شیمیایی خاص آنها تولید می گردند.

طبقه بندی محصولات زراعی:

1)   طبقه بندی علمی گیاهان

در طبقه بندی علمی، هر گیاه را با اسم گونه و جنس آن مشخص می سازند. بهمین جهت این سیستم نام گذاری را دو اسمی نیز گویند. مثلاً نام علمی گندم نان Triticum aestivum می باشد. Triticum مشخص جنس و aestivum مشخص گونه ی گندم نان است.

2)   گروه بندی بر اساس هدف تولید و مورد مصرف

در این گروه بندی ، نوع محصول تولید شده و نحوه ی مصرف آن مورد نظر است و چون یک محصول با اهداف مختلفی تولید می شود، ممکن است در چند گروه مختلف قرار گیرد.

-         غلات: به منظور تولید دانه کشت می گردند که از لحاظ نشاسته غنی و از لحاظ پروتئین نسبتاً فقیر اند

-         حبوبات: برای تولید دانه کشت می شوند که غنی از پروتئین اند.

-         گیاهان روغنی: جهت روغن گیری از دانه های روغنی کشت می شوند.

-         گیاهان علوفه ای: برای تغذیه ی دام کشت می شوند.

-         گیاهان ریشه ای: برای استفاده از ریشه ی غده ای آنها کشت می گردند.

-         گیاهان لیفی: برای استفاده از الیاف آنها کشت می گردند . مثال: پنبه، کتان، کنف.

-         گیاهان غده ای: جهت استفاده از ساقه ی ضخیم شده و زیر زمینی آنها کشت می گردند.

-         گیاهان قندی: برای قند گیری از عصاره ی شیرین آنها کشت می گردند.

-         گیاهان دارویی: به منظور استفاده از ترکیبات دارویی، کخدر و یا مشهی آنها کشت می گردند.

3)   گروه بندی بر اساس مورد مصرف خاص

-         گیاهان با مصرف پوششی یا کود سبز

-         گیاهان جهت کشت جانشین

-         گیاهان با مصرف قصیلی

-         گیاهان با مصرف سیلویی

-         گیاهان همراه

-         گیاهان مکمل

4)   گروه بندی بر اساس واکنش به طول روز

-         گیاهان روز بلند

-         گیاهان روز کوتاه

5)   گروه بندی بر اساس طول دوره رشد

-         گیاهان زود رس

-         گیاهان میان رس

-         گیاهان دیر رس

6)   گروه بندی بر اساس دمای مطلوب رشد

-         گیاهان گرمادوست

-         گیاهان سرما دوست

7)   گروه بندی بر اساس طول عمر

-         گیاهان یک ساله

-         گیاهان دو ساله

-         گیاهان چند ساله

8)   گروه بندی بر اساس عملیات زراعی

-         گیاهان وجینی

-         گیاهان غیر وجینی

سیستم های تولید:

1.    کشاورزی فشرده و کشاورزی گسترده

2.    کشت دو منظوره

3.    تک محصولی

4.    چند محصولی

5.    چند کشتی

6.    کشت خالص

7.    کشت مخلوط

منبع: خواجه پور. محمد رضا. اصول و مبانی زراعت

1:07 PM | زینب پ | چاپ یادداشت | 0 نظر

سه شنبه 10 فروردین ماه سال 1389

آناتومی برگ های آبزی

 Nympgaea 

 اپیدرم شامل بسیاری از سلول های ترشح کننده ی موسیلاژ است.                                                  مزوفیل:

بیشتر بافت زمینه ای این برگ دارای فضاهای خالی زیادی است. بیشتر بافت مزوفیل از بافت نرده ای که شامل 2تا 3 لایه سلول، درست شده است و فقط حدود 4/1 از کل برگ 

را نگرفته است.

بافت اسفنجی اغلب از زنجیره هایی از سلول های پارانشیم که شکل یک شبکه ی فشرده ای از فضاهای بین سلولیست ساخته شده.

نکته ای که وجود دارد اینست که در محل رسیدن زنجیره ها به هم، سلول های پارانشیم شاخه ای می شوند.

کریستال های زاویه دار کوچک در دیوارهای اسکلریدی نشانده شده اند.

بافت آوندی:

سلول های اسفنجی پارانشیمی یک بافت و غلاف اطراف بافت آوندی در منطقه ی رگبرگ ها را تشکیل می دهد.

                                                *   *   *  *  *

Canna

دمبرگ Canna شامل فضاهای هوایی آشکار است که بوسیله ی سلول های آئرانشیم ستاره ای با اشیای لاغر و  انگشت مانند علامت گذاری شده است.

 برش عرضی از دمبرگ Canna است که سلول های آئرانشیم مزوفیل با منطقه ی رگبرگ میانی را شکل می دهد، این سلول ها دیواره ی نازک دارند و فاقد رنگ اند. 

ویژگی های گیاهان آبزی:

پهنک پهن و ضخیم دارند.

Trichome کم و کوتیکول نازک دارند.

اپیدرم عادی، هیپودرم ندارند.

روزنه ها به صورت Adaxial یا Abaxial می باشد.

بین پارانشیم نرده ای ارتباط کم وجود دارد.

آئرانشیم برجسته وجود دارد.

برگ های شناور اغلب آئرانشیم دارند. فضاهای هوا Lacunae یا Air chambers نامیده می شوند.

آنها شامل صفحه های پارانشیمی در فاصله های منظم ما بین فضای هوا می شوند که می تواند در دمبرگ به خوبی حاضر باشد.

صفحه ها ممکن است سلول هایی بسیار ضخیم ولی شامل سوراخ یا فضاهای هوا باشد که اجازه می دهند هوا عوض شود، اما مانع ایجاد غرفه ی  آبی در همه ی میله ها می شود و آنها می توانند دارای نقش حفاطتی هم باشند.

Elodia

برگ ها ی Elodea نسبتاً ساده هستند. همه ی سلول ها فتوسنتز می کنند.  

 

مزوفیل نازک و یکدست است.

رگبرگ میانی: به آناتومی سلول های اپیدرمی توجه کنید!

بافت آوندی کوچکی وجود دارد.

 part of sweet flag (Acorus sp.) leaf

برگElodia: پهنک 2_1 سلولی و نازک است اما رگبرگ میانی نازک تر است.

    

6:47 PM | زینب پ | چاپ یادداشت | 0 نظر